Powiedzieć, że ją zdradziłem?

Część z nas facetów ma bardzo silnie zakorzeniony zmysł równowagi. Co się za tym kryje? Sytuacje powodujące jej zachwianie zmuszają nas do jej wyrównania. Niewątpliwie jednym z takich bodźców jest chęć zadośćuczynienia za wyrządzone komuś krzywdy. No i tutaj powstaje dylemat - czy jeśli zdradziłem to powinienem się do tego przyznać?

Oczywiście sprawa jest osobista i nie mam tutaj zamiaru kogoś przekonywać, że mój pogląd jest jedyny i słuszny, ale z doświadczenia mogę powiedzieć: NIE!. Najpierw zadaj sobie pytanie: Co to zmieni? Myślisz, że przyznanie się do takiego czynu spowoduje, że urośniesz w oczach kobiety? Nie! Spowodujesz jedynie ogromny bół i cierpienie i to ból do końca życia. Nie wyobrażasz sobie nawet jak trudno żyje się takiej kobiecie ze świadomością, iż jej partner nie był jej wierny. Oczywiście jak to mówią: czas goi rany, ale te rany zawsze pozostawiają blizny. Mimo ogólnie panującej opinii, że najgorsza prawda ale prawda, przyznanie się do niewiernośći sprawii jej potrójnie mocniejsze cierpienie niż Tobie, który z tą swiadomością żyjesz.


Wyrzuty sumienia - powiem i znikną?

Nie da się ukryć, że prawie każdy, kto był niewierny żyje z ciężarem świadomości popełnionego czynu. Podobnie i ja. Wiele razy wydawało mi się, że jak powiem dziewczynie, iż w międzyczasie zdarzało mi się zaszaleć z inną, to ona to wybaczy. Raz tak zrobiłem i żaluję. Była to osoba na której mi zależało i chyba do dzisiejszego dnia nie mogę się pogodzić ze swoją głupotą i ze stratą jaką poniosłem. Dopiero teraz po latach dotarło do mnie, iż dla dobra naszego związku powinienem trzymać gębę na kłódkę. Kochałem ją do szaleństwa. Myśl, że będzie się cieszyć z tego, co dla niej zrobie, nawet jeśli to miała być głupia zupa z pieczarkami, która tak uwielbiała, dawała mi energię do działania. Rozumieliśmy się prawie we wszystkim. Dziś z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że to było 'to'.  Niestety pewnego dnia odezwał się we mnie ten paskudny instynkt zdobywcy. Glupia impreza, alkohol i wyzywająco ubrana dziewczyna. Pikantna zołza, ale wystarczyło, że przeszła i już w moich myślach powstawały wizje. Odważyłem się podjeść na parkiecie. Dziewczyna, zresztą na co wskazywał jej strój, była nastawiona na taniec z facetem w dosyć odważny sposób.
Zaprosiłem ją pózniej do loży i trochę pogadałem. Nie była jakaś prosta, ale raczej inteligencją nie grzeszyła. Ta przelotna znajomość zakończyła się dosyć namiętną akcją w koncie. Szczeniackie, wiem, ale w takich momentach się o tym nie myśli.

O tym wszystkim chciałem powiedzieć Kindze, bo wiedziałem,  że mnie zrozumie i wybaczy. Nawet nie przypuszczałem jak bardzo mogę się mylić.  Po 2.5 roku znajomości dziewczyna nie powiedziała słowa, odwróciła się i poszła, zniknęła, przepadła. Na zawsze. Myślicie, że mi ulżyło wraz z jej odejściem? Nie, ból pozostał - zarówno w moim sercu jak i zapewne w jej. Zadawałem sobie pytanie - czy ona nie doceniła mojej szczerości, czy nie widziała, że tak mi na niej zależało, iż postanowiłem się przyznać do tego, co zrobiłem?
Po prostu uznała, iż życie po zdradzie nigdy nie będzie już takie samo. Miała rację...